ما و کارن

کارن از دیکته نوشتن متنفره.  سعی می کنم خودم رو توی دوم دبستان تصور کنم و یادم بیاد که چه درسی رو دوست نداشتم. می دونم که یه دختر بچه ی بی دقت شیطون بودم. که معمولا غلطهام حول و حوش بی دقتی بود مثل حالای کارن که صاد و ضاد و طا و. ظا رو اشتباه نمی نویسه. اما یهو یه حرف یا یه کلمه ی خیلی راحت رو جا می ندازه.  خلاصه که لحظاتی که باید به کارن دیکته ی شب بگم مرگه. هم برای من و هم برای کارن.  من نوشتن رو خیلی دوست دارم اما یادمه که تو دبستان خط بدی داشتم و به باز یبیشتر فکر می کردم. حمید هم میگه که فقط ریاضیش خوب بوده. پس عجله نمی کنیم و همین روند رو تحمل می کنیم تا کارنمون بزرگتر بشه. امیدوارم بتونم زودتر به نوشتن علاقمندش کنم.  زنگ ورزش و هنر رو خیلی دوست داره. و سه روز در هفته جلسه ای دو ساعت کلاس زبان می ره و حتی من می خواستم این ترم دیگه اسمش رو توی زبان ننویسم که گفت:  مامان کلاس زبان من رو خسته نمی کنه. معلمشون رو خیلی دوست داره. و می گه میس مهرنوش یه بار برامون بستنی خرید و با ما بازی می کنه و مهربونه. کلاس تکواندو هم یکروز در هفته ادامه داره و روزهای پاییزی خوبی رو می گذرونیم.  ما و کارن ...

کارن  شاید بزرگترین هدیه ی عمرم رو گرفتم.  آقا مهدی بابای مهراد و فرزاد، زحمت کشیدن و کل وبلاگ تو رو با تمام کامنت هاش، تبدیل کردن به چهار جلد کتاب. تو خواب هم نمی دیدم اینهمه خوشبخت باشم. کار یکه مدتها تو فکرش بودم، اما به نظرم خیلی سخت و دست نیافتنی بود.  خودمم باورم نمی شد که حجم این وبلاگ تا این حد زیاد شده باشه. چهار جلد کتاب!!! و من هنوز در فضای خوشبختی دارم نفس می کشم . گاهی وقتا یه چیزهایی می تونه تا مدتها روح و روان آدم رو به بازی بگیره و نوازش بده. این چهار جلد کتاب منتشر شده ی من نیست و فقط خودم یه نسخه ازش دارم، اما به اندازه ی انتشار یه کتابم خوشحا ما و کارن ...

روز های اول مدرسه کارن خیلی زود و پشت سرهم گذشت و من و کارن و حمید هر سه مون سال تحصیلی جدید رو شروع کرده بودیم  و یهو سیر زندگی شدیدتر شد. اینه که فرصت نکردم توی ماه مهر اصلا شرح حال مفصلی از مدرسه کارن بنویسم. روز اول که کارن به خونه اومد گفت: امروز ما فقط یاد گرفتیم که چطوری دستهامون رو خوب بشوریم. فکر کنم بچه ها رو شیر فهم کرده بودن تا سیر سرماخوردگی برای ماههای بعد با رشد نزولی طی بشه!  روز بعد هم کا کارن فقط توی دفتر نقاشی ش تصویر میکروب کشیده بود و روز سوم هم که تصویر میکروب دو رو کشیده بود. همون هفته کارن رو برای دیدن تاتر "گروفالو" به پارک لاله بردیم ما و کارن ...

یعنی تو بهمن اونقدر سرم شلوغ بود که نتونستم یه پست بذارم.  دیگه اونقدر به خودم قول دادم یه وقتی بذارم و اینجا رو بروز کنم که بالاخره امروز موفق شدم. چون تولد من 5 بهمنه، و از طرفی امتحانای دانشگاه هم آخر دی تموم شد، بهمن ماه شلوغی داشتم. پر از مهمونی و گردش و کوه و مسافرت. چند روزی لاهیجان و بعدم که کوه، هفت چشمه در کرج و دوستانی که برای تولدم دوست داشتن بیان خونه ی ما. کارن یه کتاب سیاره ها و منظومه ی شمسی داره که چسبونده به دیوار و یه سری برچسب ماواره و فضانورد و ستاره و سفینه، خلاصه هر کی میاد خونه ی ما، کارن با اصرار می برتش توی اتاقش تا براش درس اختر شنا ما و کارن ...

این اسفند 94 کارن در مدرسه بالاخره موفق شد که د رسهایش را در مدرسه خوب بنویسد و یک مدرسه را کامل برود البته هنوز یک کمی از بهارو ادامه ی مدرسه اش باقی مونده. اما کارن می خواهد کل مدرسه رو آنجا باشد. چونکه آنجا زیاد مانده است از آنجا خسته نمی شود و حوصله اش سر نمی رود. اولش فکر می کرد که مدرسه برایش سخت است ولی اون تازه فهمید که نباید بدون اینکه امتحان نکردیم درباره اش تصمیم بگیریم و کارن اونقدر از مدرسه اش خوشش آمده است کهع دوست دارد تا سال بعد آنجا بماند و درس بخواند ولی شاید اون تصمیمش این باشد که کلاس دومش را در همان مدرسه بگذراند. او واقعا مدرسه را دوست ما و کارن ...

امسال تولد کارن رو یک بار می گیرم و هر کی رو بتونم دعوت می کنم از فامیل و دوست و آشنا. کارن خیلی شور و اشتیاق داره. قراره شعری رو که برای یکسالگی کارن سرودم و تو همین وبلاگ نوشتمش رو کارن توی جشن بخونه.  ازش پرسیدم که آیا این کار رو می کنه یا نه؟ دوست داشت ولی حس کردم ممکنه خجالت بکشه توی جمع  و کارن گفت که آره یه کمی خجالت می کشم . امیدوارم با هم تمرین کنیم و خجالتش کم بشه. از قضا یک هفته ی چیش رفتم سرای محله ی خودمون. که بپرسم ببینم آیا می تونم کلاسهای مادر و کودکم رو اینجا برگزار کنم یا نه؟ که یهویی مسوول محترم مثل برق گرفته ها و انگار مدتها منتظر کسی مثل من ما و کارن ...

کارن امسال دومه و کلاس دوم مثل اول، چندان هم استرس بار نیست هر چند همیشه سر و کله زدن با این آموزش و پرورش و مدرسه ها کار سخت و جانفرساییه.  معلمش امسال خانم سخت گیر و بد اخلاقیه و متاسفانه زیاد هم نمی شه روش تاثیر گذاشت. من لباس رزم رو روز های اول مهر پوشیدم اما مجبرو شدم درشون بیارم و حالا کفش آهنی پوشیدم تا خودم به کارن کمک کنم .  سخته که هر شب شاهد ناراحتی کودکت باشی و خودت از خانواده ی فرهنگ یباشی و سیستم آموزش و پرورش رو بشناسی و وزیر آموزش و پرورش رو از نزدیک بشناسی و باهاش حرف زده باشی و مصاحبه و گزارش گرفته باشی و دسترسی بهش داشته باشی و ...نتونی کار ما و کارن ...